خانه دوست کجاست؟ در فلق بود که پرسید سوار آسمان مکثی کرد رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت نرسیده به درخت کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است میروی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می آرد پس به سمت گل تنهایی می پیچی دو قدم مانده به گل پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی: کودکی می بینی رفته خانه دوست کجاست؟!!
چتر ها را باید بست!!!
چه درونم تنهاست!!!
کوچه ,خانه ,گل ,دوست ,کجاست؟ ,فواره ,که از ,خانه دوست ,دوست کجاست؟ ,تنهایی می ,گل تنهایی
اشتراک گذاری در تلگرام
تبلیغات
درباره این سایت